Kącik ucznia - Szkoła Podstawowa nr 63 im. Zawiszy Czarnego

  Szymon Dudek VIII B   Tajemniczy przycisk   Cztery tygodnie temu całą rodziną polecieliśmy na wycieczkę do Włoch. Po tym jak wylądowaliśmy na lotnisku w Rzymie, udaliśmy się do pięknego hotelu położonego w centrum miasta. Przez pierwsze dwa dni wszystko układało się po naszej myśli. Zwiedziliśmy takie miejsca jak Koloseum, plac św. Piotra, Muzeum Watykańskie, Panteon, Fontannę Di Trevi i zachwycaliśmy się urokami wiecznego miasta. Kolejnego dnia, wracając ze sklepu, wsiadłem do hotelowej windy i wtedy wydarzyło się coś, czego nie zapomnę do końca życia. Stojąc w kącie dźwigu, zauważyłem na wyświetlaczu przycisk z lekko startym numerem 22, a przecież w naszym hotelu było tylko 21 pięter. Po chwili przekonałem się, że ciekawość jest silniejsza ode mnie i zdecydowałem się nacisnąć ten guzik. Po dotarciu na miejsce, ukazał mi się długi i wąski korytarz. Na jego końcu znajdowała się żelazna brama z elektroniczną konsolą, na której świeciły się różne cyfry. Jako że ostatnią lek

  Spacer po starożytnym Rzymie W towarzystwie wybranego bohatera powieści        W małym mieszkaniu, na cichym z reguły osiedlu mieszkała pewna dziewczyna. Młoda, utalentowana, pełna aspiracji i nadziei na lepszą przyszłość -zapalona pisarka. Chociaż jej największym marzeniem było, żeby kiedyś zostać pierwszym w rodzinie chirurgiem, to jak już wcześniej wspomniałam, kochała też poświęcać się twórczości literackiej. Kiedy tylko miała czas, pisała wiersze, opowiadania, a nawet książkę, której niestety od 2 lat nie mogła skończyć z braku odpowiednich warunków. Tak czy inaczej, pomimo ogromu pracy i niekiedy nieprzespanych nocy, bardzo lubiła to co robi. Jej bliscy, nawet jeśli odradzali jej przyszłość pisarza, i tak lubili czytać jej   „literackie wypociny”.      Pewnego sobotniego wieczoru, kiedy   za oknem padał deszcz, a kropelki równym rytmem stukały w szybę, niczym metronom odmierzający metrum muzykowi, Gloria (bo tak miała na imię główna bohaterka) postanowiła napisać kolejn

  Maja Dudek VI C Czy ludzie potrzebują przyjaciół?                 Każdy z nas na ma wielu znajomych, ale nie wszystkich z nich można nazywać przyjaciółmi. Przyjaciel to osoba nam bardzo bliska, z którą pozostajemy w serdecznych stosunkach i na którą możemy zawsze liczyć. Uważam, że ludzie potrzebują przyjaciół i w swojej pracy postaram się to udowodnić.             Zacznę od tego, że na prawdziwego kumpla można zawsze liczyć. To osoba, która bezinteresownie nam pomaga i nie oczekuje nic w zamian. Wspiera nas w trudnych sytuacjach, np. wysyłając materiały z lekcji, na których nie byliśmy z powodu choroby. Dobrym przykładem takiej postawy jest Pan Baggins, bohater książki Johna Tolkiena pt. ''Hobbit czyli tam i z powrotem''. Po tym jak krasnoludy zostały porwane i zabrane do niewoli przez elfy, Bilbo śledził je i podążał za nimi do jaskini wroga. Spędził w niej kilkanaście dni, myśląc, jak wydostać przyjaciół z cel, aż w końcu mu się to udało i wszyscy zdołali u

           Karolina Szczudlo VI c   Czy ludzie potrzebują przyjaciół?             Ludzie często słyszą, jak ważna jest przyjaźń, jaką daje nadzieję na lepsze jutro. Zresztą, sam Tove Jansson powiedział: ,, Jedyne, co miało jakieś znaczenie, to to, że znalazłem mojego pierwszego przyjaciela, a tym samym zacząłem naprawdę żyć ”. A więc, czy jest tak naprawdę? Czy wszyscy ludzie potrzebują kontaktu z kimś, kto ich wysłucha i nie oceni? Myślę, że warto jest mieć osoby bliskie naszemu sercu, a posługując się przykładami z literatury i filmu, postaram się to udowodnić.         Na początku pragnę wspomnieć o tym, że przy przyjaciołach zawsze możemy być sobą. Nie kryjemy twarzy za maską i nie udajemy. To, co mówimy, jaką wykazujemy przy tym mimikę, to wszystko posiadają ludzie od urodzenia. Przy przyjaciołach nikt nie boi się pokazać prawdziwej twarzy i wyrazić siebie. Tak właśnie było w filmie ,, Cudowny chłopak ‘’, w którym tytułowy bohater Auggie Pullman był sobą tylko w towarzy

  Milan Ostrowski VI c Czy ludzie potrzebują przyjaciół?       Słowo przyjaciel i przyjaźń kojarzy mi się z zaufaniem i bliską osobą, na którą mogę liczyć w każdej sytuacji. My ludzie od zawsze żyliśmy w grupie i człowiek z natury nie jest samotnikiem, więc potrzebuje drugiej osoby, tak samo jak powietrza do oddychania. Moim zdaniem bez przyjaźni i przyjaciół życie byłoby szare i ubogie. W tej pracy postaram się przedstawić istotne argumenty przemawiające za tym stwierdzeniem.          „Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie” – uważam, że morał z bajki „Przyjaciele” Ignacego Krasickiego jest najbardziej odpowiedni jako główny argument. Tak jak zając w tej bajce przekonał się o tym,   na kogo może liczyć w potrzebie, tak my w naszym życiu weryfikujemy grono zaufanych osób w ciężkich dla nas sytuacjach. Bohater książki „Tomek w Krainie Kangurów” również podczas swojej wyprawy miał okazję przekonać się, że bosman Nowicki, Tony , Smuga to prawdziwi przyjaciele, bo niejednokrotn

 Czy ludzie potrzebują przyjaciół? Kuba Putowski 6c               Na każdym etapie swojego życia spotykamy i poznajemy innych ludzi. Z niektórymi   niewiele nas łączy, ale są też tacy, z którymi bardzo lubimy się spędzać czas. Darzymy ich przyjaźnią, ufamy im,   poświęcamy im sporo chwil. Do jakiegoś czasu kontynuujemy swoją drogę razem z nimi, a czasami ta relacja trwa całe życie.   Mówimy o nich: moi przyjaciele. Czy warto ich mieć? Potrzebne jest nam to w życiu? Myślę, że tak i w swojej pracy postaram się to udowodnić, odwołując się do przykładów z literatury.             Zacznę od tego, że przyjaciele pomagają sobie w trudnych sytuacjach, wspierają się nawzajem. Możemy im zaufać i podzielić się swoimi troskami, szczerze porozmawiać czy poradzić się. Dobrym przykładem jest przyjaźń Tomka Sawyera z Huckiem Finnem z powieści Marka Twaina „Przygody Tomka Sawyera”. Chłopcy przeżywali liczne przygody, podczas których pomagali sobie wzajemnie. Potrafili spędzać całe dni w swoim to

  Gabrysia Gurgoń VIII C Jakie są podziały we współczesnym świecie?        Jakie podziały obowiązują we współczesnym świecie? Czy można ich uniknąć, a co ważniejsze, czy da się ich unikać? To są dobre pytania do poważnego zastanowienia się nad teraźniejszością i porozmyślania o   własnej roli w społeczeństwie. Wiedząc o tym, czy też nie wiedząc, już teraz jesteśmy bądź zostaliśmy zakwalifikowani do jakiejś grupy zrzeszającej osoby, takie jak my. Mam tutaj na myśli, że już teraz jesteśmy przez kogoś klasyfikowani, jako np. ten biedniejszy, ten co spiskuje, ten podejrzany, albo ten miły, ten co zawsze ma dobry humor, ten co nam pomoże. Oczywiście jest to tylko garstka przykładów, na podstawie których mamy różne opinie na swój temat, pozycję w większym gronie, ale dlaczego „jak nas ludzie widzą, tak nas malują”?      To proste, wszystko dzieje się w mózgu, a dokładniej w podświadomości. Chcąc czy też nie chcąc, jesteśmy dzieleni i przydzielani do różnych grup za pomocą stereotypów.